Kan er niet één budget per wijk komen waarover de bewoners dan zelf beslissen? Eigenlijk was dat het doel van een door de gemeenteraad aangenomen motie. In een brief laten B&W nu weten hoe zij daaraan gevolg geven. In de wijken werken door de gemeente bedachte instanties dermate langs elkaar heen, dat bewoners zelf besloten er maar één stichting van te maken. Men kon namelijk van de op het raadhuis bedachte bomen het bos niet meer zien.
Dat betekent, vatten B&W nu de motie samen, veelal dubbel werk of inefficiënt gebruik van publieke middelen. Volgens het college programma moet wijkgericht maatwerk worden geleverd, maar in de praktijk leent zich niet alles ervoor, heeft datzelfde college nu bedacht. Dat blijkt althans uit een brief van B&W aan de gemeenteraad.
Eigenlijk was de motie gericht op het niet langer plaatsen van schotjes tussen al die instanties in de wijk. Maar ‘ontschotting’ leent zich niet altijd dat de gemeente de besteding van de budgetten direct aan bewoners of hun vertegenwoordiging overdraagt, staat in de brief.
In de wijken werken behalve wijkplatforms onder meer zogenoemde Bewoners Initiatief Groepen (BIG’s), sociale teams, wijkcentra enzovoort. Allemaal door de gemeente geëntameerd, maar voor de bewoners kennelijk niet helder, zodat die de zaken op één hoop wilden gooien. Maar dat stuit weer op gemeentelijk onderscheid van budgetten, die soms wel en soms niet aan de wijk in handen worden gegeven. Een wijkplatform krijgt overigens een leefbaarheidsbudget en een organisatiebudget. Bestuursleden weten doorgaans het verschil, een gewone wijkbewoner begrijpt er niets van. Daarbij komt dat het ene budget niet naar een volgend jaar mag verhuizen en een ander wel (zodat in het eerste geval aan wijkbewoners wordt gevraagd of er niet nog gauw een buurtfeest kan worden geregeld om te voorkomen dat de poen naar de gemeente terug gaat).
Welzijn
In Bovenkerk, Groenelaan, Uilenstede en Nes beschikt men kennelijk over één budget. Maar er gaan naar de meeste wijken natuurlijk ook nog budgetten voor welzijnsactiviteiten en wijkcentra. Die gaan weer naar welzijnsinstelling AanZ of door de gemeen te uitgevonden BIG’s.
En dan is er nog het zogenaamde Right to Challenge, een Engelstalig begrip voor bewonersinitiatieven om onderdelen van allerlei overheidstaken zelf ter hand te nemen. Dat kan bijvoorbeeld van toepassing zijn op onderdelen van de Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO) en Jeugdhulp.
Wie er iets van begrijpt is mogelijk raadslid, maar geen gewone wijkbewoner. Zodat er ambtenaren en bij instellingen werkende maatschappelijk werkers en andere functionarissen nodig zijn om de weg te wijzen. Betaalde wegwijzers zogezegd…
Lees ook:Wethouder Koops gaat wijken in om ideeën op te doen
Lees ook:Vergadering wijkplatform Bankras / Kostverloren
Lees ook:Wijkplatform Groenelaan: ‘Welzijnsplan te idealistisch’
Lees ook:Raad wil één wijkbudget
Lees ook:Burgemeester trekt de wijken in
En wie vrijwilliger is , snapt er nog minder van . Zo had ik via het Taalhuis aangeboden om voor een groepje van 6 mensen via de Meent een leesgroepje te leiden. Als ik het via bibliotheek Stadshart zou doen zou men alles voor mij regelen, zoals werving, inschatting niveau, administratie enz. , maar nu ik het vanuit de Meent wilde doen moest ik alles zelf regelen, want men zou wel eens andere initiatieven in de weg kunnen zitten. Daar had ik geen zin in. Ik wil enkel met die mensen werken. Gevolg; er gebeurt niets, want ik zie mezelf niet als coördinator .
Heeft men nu zijn zin?